Autointerview met Sander Alkemade bij de release van zijn "Nazomer 2010" album

Interviewer: Welkom, kon je het een beetje vinden ?

Sander: Ja, als ik de weg naar mijn eigen studio niet meer zou kunnen vinden,

zou dat bedroevend zijn.

Interviewer: Voor de mensen die nieuw zijn op deze site en niet gewend zijn aan de wat langere stukken, we gaan het eerst in algemene zin hebben over dit album en de productie en we sluiten het dan af met jouw toelichting op een aantal specifieke nummers en waarom je ze hebt gekozen.

Sander: Ik vind het allemaal prima, mensen die me aardig vinden lezen het en anderen.... niet.

Interviewer: Een nieuwe release, zit het erop ? Of doe je dit tussen de soep en de frieten door ?

Sander: Nee, het zit erop. Mensen beseffen echt niet hoeveel werk het is om een album te maken.

Kijk, eerst moet ik die muziek verzamelen en daar is een leuke anekdote over te vertellen.

De meeste muziek, de grootste batch zo je wilt krijg ik van het South by Southwest Festival

te Amerika. Er treden daar in korte tijd meer dan 1000 bands op. Van die bands staan liedjes op hun website, legaal, dus het is de bedoeling dat je ze downloadt en luistert, maar het is ondoenlijk om alles met de hand te gaan downloaden. Dus wordt er elk jaar een groot bestand gemaakt met al die liedjes die je dan in 1x kan binnenhengelen. Hoopvol keerde ik dus ook steeds terug naar de website waar dat grote bestand te krijgen was. Maar die website besloot om dat vanaf 2010 dat niet meer te doen. Dus moest ik op zoek naar een nieuwe website. En jahoor ik vond hem. Toen ik ging downloaden met mijn Vuze-torrentding zag ik dat ik de eerste was. De eerste ! Ik kreeg hem rechtstreeks van die gozer in Amerika. 

Iedereen kon achter mij aansluiten...

Moet voor hem ook een raar gevoel geven, heb je net een nieuwe website en een nieuw groot en actueel muziekbestand en je hebt dat nog aan niemand verteld, begint een of andere klojo uit Europa hem al te downloaden ! Toen bleek mijn snelle verbinding een uitkomst. Hij had niet zo'n snelle, maar achter mij kon ik tegelijk meer dan 20 anderen van deze legale muziek voorzien.Ja dat was heel apart. 

Nou dat was begin maart.

En dan ga je het luisteren. Dit jaar was het sxsw-deel het bij elkaar zo'n 65 uur. 

Van rcrdlbl.com kwam daar nog zo'n 15 uur bij die ik wel handmatig, dus liedje voor liedje, moest downloaden. Ik luister zeker niet dagelijks en ook geen hele dagen. Meer op een structurele manier af en toe. En ik ben streng, als iets saai is of anderszins niet boeit gooi ik het gelijk weg. Als ik in een goeie bui ben luister ik sowieso de eerste minuut van een song en als dat bevalt nog stukken van de rest. Komt een liedje hierdoorheen, dan sorteer ik ze in een stuk of 10 groepen, (americana, DDT, hiphop, dance, world etc) en natuurlijk een mapje met Topplaten.

Als ik dan die 1400, op de valreep zelfs 1500 platen allemaal heb doorgenomen hou ik zo'n 10% waardevolle platen over. Dan ga ik eerst alleen de Topplaten (zo'n 150 dit jaar denk ik) goed en helemaal luisteren. Vaak ben ik dan weer in een andere bui, dus valt er weer eea af. Afhankelijk van mijn stemming luister ik dan ook wat in voorgenoemde categorieën.

Dit duurt weken, laat dat duidelijk zijn. Dan maak ik een voorlopige selectie van platen

die er perse op moeten komen. Maar dat is dan bij elkaar ruim genoeg voor twee of drie albums. Door nu die platen onder allerlei omstandigheden en in verschillende buien te draaien, vallen er steeds weer wat af. Ik luister denk ik het meest naar de sfeer van een plaat. Dus als ik er twee of drie heb van dezelfde sfeer, en die mekaar niet versterken, dan vallen er dus twee af. Ook maak ik gelijk het onderscheid tussen typische vrouwen en mannen-nummers en sorteer ze dus zodanig.

Stukje bij beetje ontstaan dan weer in een paar weken de vrijwel definitieve versies.

Interviewer: Dat is nog best wel een heel gedoe. Het is dus niet zo dat je willekeurig wat songs

                   bij elkaar prakt, lintje erom en...

Sander: Nee, zeker niet. Dan ga ik op zoek naar het hoesje van vorig jaar. Dat moet ik nog ergens

op de harddisk hebben staan, of eigenlijk zou ik moeten hebben staan. Dit jaar vond ik hem.
Vervolgens maak ik daar een blanco hoesje van. Dan ga ik nadenken over wat erop komt te staan.

Hoewel ik in mijn volksmond, deze cd-serie “Mijn Seizoenen” noem, werd me dat te knellend.
Door mijn werkwijze is een lente-cd moeilijk, immers de meeste muziek krijg ik pas begin maart binnen, daardoor wordt het meestal automatisch een zomer- of herfst-cd. (Een winter-cd in December wil ik voorkomen omdat het dan op een soort jaaroverzichts-cd zou kunnen lijken).

Maar ik vond die 4 seizoenen te knellend. Daarom rek ik dit jaar dat format wat op, … Nazomer.

Ik bedenk dus pas bij het hoesje de seizoensnaam en de uitkomst inspireert me tot het schrijven van het voorwoord. Als dat een goed verhaaltje is, ga ik verder met de zakelijke info en pas als laatste komen de titels van de platen erop.

Interviewer: En dit verhaaltje is leuk, maar ?

Sander: Wat ik mooi vind, is dat ik een metafoor gebruik maar dat het niet helemaal duidelijk

is waar de metafoor eindigt en de 'realiteit' begint. Wat dat betreft is dit verhaaltje ook net een gedicht,

maar zo zie ik het niet, het is een verhaal dat als gedicht is vormgegeven.

Interviewer: Mensen weten dat jij dat soort verhaaltjes uit je mouw schudt...

Sander: Ja, vaak wel, maar niet altijd. Met het verhaaltje op Herfst 2009 ben ik een week bezig geweest. 

Dit jaar ging het vlot. Ik had dat beeld gewoon voor me.

Interviewer: Je hebt de selectie gemaakt, het hoesje vormgegeven, dan is het toch klaar ?

Sander: Neehee, dan ga ik de finale-selectie een paar keer helemaal draaien op mijn ipod. Op de fiets, in de nacht, bij anderen, zit ik heel saai met mijn AKG dj-hoofdtelefoon op. En ik ga de liedjes die het halen in de goede volgorde zetten. Duurt ook wel weer een week. Dan kan het gebeuren dat ik tijdens het luisteren van een kant denk “Nee, dit is het toch niet” Of erger een vette danstrack wordt toch gauw saai, of een plaat op de vrouwen-cd blijkt toch gejengel, gedoe of etc. Dan gaat zo'n song weg, maar de vervanger moet wel daar in dat slot passen, moet ongeveer dezelfde sfeer hebben. Ik pak dan restliedjes uit het mapje “Overblijvers” van de twee cd's, maar als dat me niet bevredigt ga ik goed luisteren tussen nog nieuwere downloads (van rcrdlbl.com) en in de mappen met de namen “Americana””Dance” of “DDT”. Nou en dan is op een gegeven moment de selectie echt klaar en brand ik een master en print ik een hoesje en dan krijgt iemand de voorlopige eerste.

Interviewer: En dan zit het erop ?

Sander: Ja en nee. Op cd 2 stond een liedje dat ik steeds deels hoorde, maar nooit volledig. En toen ik dat wel deed moest ie weg. Dat is een ramp ! En ik koos een nieuw nummer van The Bloody Beetroots. Perfecte Drum n Bass. Alhoewel. Na twee dagen ging het knagen. Het gekrijs... als ik het niet mee kan zingen, gaat het weg. Tenslotte heb ik het huidige liedje gevonden tussen de allernieuwste downloads. Maar dat betekent dus weer een nieuwe master en een nieuw hoesje.

Interviewer: Dat snap ik niet, je vindt iets een geweldige plaat en toch doe je hem weg.

Sander: Kijk, je weet natuurlijk nooit wanneer je laatste uur heeft geslagen, het kan morgen al zover zijn. Als je dan wakker wordt aan de andere kant, in een verder verlaten wereld, dan is de kans groot dat je afgaat op muziek die je vertrouwd in de oren klinkt. Vanwege de herrie en het gekrijs zullen metalfans dan al gauw op de hel afsprinten, maar ik ben geen metalfan. Ik weersta die drang dan. En ik zal wachten op een vrolijk deuntje dat me te binnen schiet en mij de weg wijst naar de grote middenweg die voert naar het paradijs. 

Op die manier krijgt elk hetgeen hem beloofd is.
Daarom geldt voor mij dus, als ik een plaat niet kan meezingen dan gaat hij uiteindelijk weg.... En ik vind het deuntje dat nu op die plaats staat ook een heel erg mooi lied. Ehm... daar gaat het toch om ?

Interviewer: Maar dan is het klaar ?

Sander: Nee. Maar de releasedatum komt op het finale-hoesje te staan. Die staat vast.

Er zijn er elk jaar een paar die hem eerder krijgen, dit jaar 3, maar de overige 21 krijgen hem op of na de releasedatum. Dan ga ik de hoesjes op gekleurd papier printen en ze allemaal met de hand op een snijplank uitsnijden. Verder laad ik elke song in een audio-editor, zegmaar een soort tekstverwerker voor geluid en dan zorg ik dat als het bestand, de mp3, begint, dat dan ook de muziek begint en als de muziek is uitgestorven, dat exact op dat punt ook de mp3 eindigt. 

Sommige nummers laten aan het einde tot wel 13 seconden stilte horen. Dat vind ik onzin.

Andere jaren maakte ik dan ook nog alle platen ongeveer exact even luid, maar nadat ik een zinnig artikel in een vakblad heb gelezen over dynamiek (harde en zachte delen in het geluid) heb ik dit jaar besloten dat niet te doen en de dynamiek per song te laten zoals de mp3 gemasterd is. In die zin klinken de mp3's dus veel meer zoals ze bedoeld zijn, en is er niets extra opgepompt.

Ik heb hoogstens van 3 songs het volume voorzichtig opgekrikt.

Interviewer: Dus je doet wat met elk nummer en past het waar nodig aan ?

Sander: Ja, precies. En dan luister ik weer eens de hele cd door om te horen of er geen onnatuurlijke overgangen zijn ontstaan en als dat wel zo is, draai ik die een beetje terug.

Nou en dan ga ik de cd's branden. Per album duurt dat 40 minuten ! Opdat een gewone stereo ze dan draait.

Ik ga hoesjes kopen bij V&D (hebben ze alleen daar), kartonnen inpakdingen bij TNT voor wie hem gestuurd krijgen. Al met al duurt de productie een week. En als er dan een toren van 21 albums op mijn buro opgestapeld staat, dan, ja dan is het voor mijn gevoel klaar. 

Dan moet ik ze alleen nog verspreiden, opsturen en uitdelen.

Interviewer: En dan hoor je van 21 mensen... ?

Sander: Nee, dat valt best tegen. Van de 20 ontvangers van de Herfst 2009 cd hebben er 6 of 7 een reactie gegeven. Maar die vonden hem dan ook geweldig.

Interviewer: En daar doe je het voor ?

Sander: Nee, ik doe het omdat ik het leuk vind en omdat ik mensen graag muziek mag voorschotelen die ze zeer waarschijnlijk niet kennen of nooit zouden kennen. Ik verbreed iemands horizon en ik verblind hem of haar met de nieuwste platen die er gratis en legaal te verkrijgen zijn. En ik leef voor die nieuwe muziek.

Want ik wil niet terug naar de eighties, of nineties, ik wil nieuwe dingen horen, van nu. Soms in een melancholische bui draai ik muziek van vorig jaar, maar liever hoor ik muziek van nu. Vandaar de titel.

Tegelijk stel ik zo mijn eigen canon van een jaar samen. Dat wat ik perfect vind en wat ertoe doet. En dat verpakt in een volgorde die je van de ene sfeer naar de andere leidt, zonder saai of drammerig te worden.

Interviewer: En dat is het dan ?

Sander: Nee, de ultieme test komt als ik dan later in het jaar in de trein terug uit de randstad zit.
Twee uur in het donker naar voorbij glijdende boerderijtjes kijken en dan dus het album luisteren. Als het goed is heb ik twee volmaakte uren muziek, voor mij zijn het DE actuele tophits.
En niemand die ik verder in de trein zie, kent ze. Daar haal ik mijn voldoening uit.
En later, jaren later, denk ik weer “Dat heb je goed gedaan Alkemade”. DAAR doe ik het voor.

En omdat de selectie zoveel tijd kost en er een leuk hoesje bij zit, heeft een dergelijk album voor mij veel meer waarde, dan een playlist die je iemand toestuurt. Dat is fast food en dit is slow food.

Interviewer: Als het allemaal zoveel werk is en zo doordacht, waarom doe je er dan niet iets mee ?

Sander: Ach, later als ik groot ben zou ik dit alles best voor een platenlabel willen doen, maar ik ken gewoon niemand in die hoek. Je kan dan een veel groter publiek bereiken, maar het gaat vaak ten koste van je artistieke integriteit. Zo'n label wil dan perse hun liedje x of y erbij hebben zitten.
Voor een gepast honorarium wil ik dan best mijn eergevoel wat opschuiven, maar voor je het weet beslissen anderen over meer dan de helft van het album. En nogmaals, als ik daar wat voor vang is dat prima, maar dan mag het niet meer “Muziek van Nu van Sander Alkemade” heten. Ook sluit ik niet uit dat ik in de toekomst (in het verlengde van mijn studie Cultuurwetenschappen) iets dergelijks ga doen met schilderijen of kunstwerken. Ik laat het helemaal open, totdat iets van bovenstaande werkelijkheid wordt. En zo niet dan blijft alles zo het is en krijgen alleen familie vrienden en bekenden deze muziek. En natuurlijk een stelletje dat doorgekopieerde versies krijgt. Dat hou je niet tegen en ik zit er ook niet mee, ze doen maar.

Interviewer: Als je nu over 10 platen iets mag zeggen of toelichten, welke kies je dan en waarom ?

Sander: Wat een onmogelijke opgave, ik kan over elke plaat een verhaal vertellen, maar omdat dit stuk anders te lang duurt zal ik me proberen te beperken. Ik noem in deze fase alleen de naam van de artiest of band zodat de exacte nummers niet uitlekken voordat de ontvangers ze hebben.

Kant 1 nummer 1 Julliana Barwick. Dit is een stemkunstenares die er in slaagt om richting popmuziek te drijven. Zij maakt overwegend nummers met haar stem alleen in lagen opgenomen.

Op het eerste gehoor wordt alles schijnbaar eindeloos herhaald, maar als je goed luistert is elke herhaling net weer even anders en hoor je dat op een kunstige manier samples, synthese en effecten zijn toegevoegd. 

En als ze dan eindelijk gaat meezingen, is het alsof je de roep van de sirenen hoort, alsof je gelijk met haar mee de diepte in wilt. En nu treedt ze alleen nog wat op in haar omgeving, maar ik wil op deze manier een lans voor haar breken en de aanzet tot een fanbase in Europa geven, in de hoop dat ze dan eens naar Nederland en Nijmegen komt. Wat is dit mooi !

Nummer 3 Francis. Wat ik hier zo leuk aan vind, is dat haar stem gaandeweg het nummer steeds doorleefder gaat klinken. Erg knap. Van deze Zweedse gaan we nog veel horen, hoop ik. Deze plaat schijnt niet meer te vinden te te zijn in Spotify, dus heb je hiermee waarschijnlijk een collectors item in handen.

Nummer 6 Nakia. Ik hou eigenlijk niet van zingende mannen. Een aantal vrienden en kennissen luisteren alleen maar naar zangeressen en zij hebben mij hiermee besmet. Daar komt bij dat tijdens de eerste luistersessies fletse bandjes met zingende jongens gelijk afvallen. Ik ben geen bandjes-man. Dat Nakia toch op deze cd staat komt vanwege de passie waarmee hij zingt en speelt, en de prachtige tekst waar je gewoon niet omheen kan. Dit is voor mij een meezinger. Bovendien heeft zijn stem wel wat weg van John Legend, en als hij succes kan hebben, waarom Nakia dan niet ?

Nummer 15 Stephanie Nills. Wat een weemoed. Wat een ironie. Deze plaat remt alles wat af.

Het is een treurig nummer, dat desalniettemin een glimlach op mijn gezicht tovert. Tel daarbij op de wonderschone akoestische muziek en de treffende tekst. Dit is voor mij echt een juweeltje.

Je hebt namelijk af en toe iets heel anders nodig om de plaat interessant te houden. En ikzelf ben dan nooit dronken en “Altijd De Bob”, maar als ik nog zou drinken, zou ik dit nachtenlang kunnen meelallen.

Nummer 16 Oh Mercy. Mooiste plaat van deze kant. Begint met een scheurende mondharmonica.

Tegenwoordig scheuren instrumenten, harmonica's of wat dan ook helemaal niet meer. Alles is glad. 

Ook het keurige popliedje met olijke tekst dat op het gescheur volgt maakt deze laconieke tranentrekker een meezinger van de eerste orde. En als je dan geen luchtgitaar kan spelen, dan toch luchtharmonica.

Nummer 19. Le Loup. Dit nummer doet me sterk denken aan Give Peace a Chance van John Lennon. Dat was een steeds zichzelf herhalend werkje, dat we tegenwoordig een loop zouden noemen, zonder dat het ooit saai werd. Ook hier heb je dat, die bezwerende herhaling, die niet saai wordt. Misschien is de bandnaam 

Le Loup een creatieve verbastering van The Loop ? Puik nummer!

Kant 2 Nummer 1 King of Conspiracy. Ik wilde kant twee deze keer stevig beginnen en heb op voorhand al geuit dat 'iedereen die voorbij dat eerste nummer komt' op voorhand al een held is.

Deze song doet me bij vlagen denken aan “When it's over” van The Wipers. En het is volgens mij geen schande als je daarmee vergeleken wordt. Het is hakken en schreeuwen, zonder metal of hardcore te worden.

Nummer 2 The Knife, MT. Sims ea. Als je muziekliefhebber/verzamelaar bent en dit nummer valt je niet in positieve zin op, dan is er iets mis met je. Is dit dance ? Klassiek,experimenteel of gewoon pop ? Ik denk dat het dat allemaal is. Deze plaat stond als eerste definitief op het album, zelfs toen de elf minuten dat het duurt, ervoor zorgden dat ik 3 of 4 goede songs zo de prullenbak in moest gooien. Geen ruimte. Maar het is het allemaal waard. Het wordt mij niet saai en daarom heb ik ook het hele nummer erop staan inclusief de metalige eindgeluiden welke zeer zeker gemaakt zijn met de FM8 synthesizer die ik zelf ook heb en het getrommel komt uit Battery, dat ik ook heb, maar nou en ? Ik wou dat ik zoiets ermee gemaakt had.

Luister het een paar keer en je raakt hier net zo verslaafd aan als ik.

Nummer 4. LoveLikeFire. Van de tekst wordt ik niet echt vrolijk, maar wat blijft deze plaat in je kop zitten zeg ! Sta ik met de scooter voor een rood licht, zit er anderszins iets tegen, dan schiet dit ineens naar boven en zou ik het luidkeels willen meebrullen. Laat me huilen, meiske, laat me met je meehuilen...

Nummer 9 Hot Chip. Wie had ooit gedacht dat we Bonnie Prince Billie nog eens in een danceplaat zouden aantreffen ? Ik niet en volgens mij velen met mij. Ik hou van zijn rustige oeuvre.

Dit nummer is vet, tot en met de pauze die er er halverwege in zit. Hot Chip stond al eerder erop \(in 2006), maar met dit soort kwaliteitsmuziek MOETEN ze er gewoon dit jaar weer op.

Nummer 16. Break of Reality. Volgens mij is dit eigenlijk een metalnummer, maar wel zodanig dat ik denk “Zo kan het dus ook”. Een treurig deuntje dat door hen zelf in de regen geëindigd wordt.

Meestal heb ik niet veel met instrumentaal, maar dit is mooi opgebouwd.

En ik wilde dit jaar de mannen-cd per se rustig eindigen. Dus de regen zet nog even door.

De zomer eindigt toch meestal ook in regen...

Sander : Is dat wat ?

Interviewer: Dat waren er 11, maar ik reken het goed. En wat ga je nu doen?

Sander: andere muziek luisteren, Renee Koo, KEXP live performances, Spotify...

En vanaf eind september krijg ik gitaarles. Akoustisch, maar ik heb ook al een eletrieke,

om herrie mee te maken. Ik probeer dit soort album-muziek alleen los te laten tot volgend jaar maart,

want dan begint het hele circus opnieuw.

Interviewer: Sander, bedankt voor dit fijne album en bedankt voor dit autointerview...

Sander: Ik ook bedankt.